Mijn vriend en ik hebben een afstandsrelatie. Jelle heeft een grote passie voor iets bijzonders: baggeren. Als uitvoerder bij Van Oord draait hij mee op grote projecten in het buitenland. Denk daarbij aan bijvoorbeeld ‘De Wereld’ en de palmeilanden bij Dubai. Of de aanleg van het 2e Suezkanaal. ‘Zand uit de pijp’ gecombineerd met werken in het buitenland is voor hem goud. En dat maakt mij….. Een baggervrouw!

Jelle’s baan heeft een hele gave kant. Ik geniet er van om hem zo in zijn element te zien zijn met zijn werk. Leer veel van hem door zijn verhalen en ervaringen. Zijn blik op het leven is ruim en ik voel mij heel prettig in een relatie die niet standaard ‘huisje boompje beestje’ is. Als kers op de taart heb ik nu regelmatig een goede smoes hem op te zoeken in de uithoeken van de wereld. Samen hiken en duiken op La Reunion. Of de feestdagen vieren op De Bahama’s.

Maar natuurlijk kent onze afstandsrelatie ook zijn uitdagingen. Hoe verder van huis, hoe langer van huis is een regel die vaak op gaat. Contact is altijd nog mogelijk gebleken maar niet vanzelfsprekend gezien zijn lange werkdagen, het tijdsverschil, internet uit het jaar 100 en zo af en toe eens een orkaan die overvliegt.

Een andere uitdaging voor mij is het afscheid nemen. Iedere keer weer. Ik heb gemerkt dat het niet went maar dat ik wel patronen herken bij mijzelf. Hoe ik daar mee om ga? Ik beschreef het in mijn speech. Die ik gaf op een dag waarop ik het daar even heel zwaar mee had…