Bijzonder verbaasd was ik. Toen ik tot twee keer toe de feedback kreeg na een speech mijn emoties onvoldoende zichtbaar te maken. Terwijl ik toch echt emotie VOELDE tijdens het spreken. Zelfs een brok in mijn keel had op een gegeven moment! Het ging om deze emotionele speech (link).
Wat het voor mij extra verbazingwekkend maakte was dat degene die mij evalueerde juist de feedback gaf dat ik mijn emoties juist zo subtiel en puur liet zien. Die was er juist wel erg over te spreken. Naar aanleiding van dezelfde speech, op hetzelfde moment… Je kunt haar feedback hier terug zien (link).
Reden genoeg om onderzoek te doen naar die mening over het gebrek aan emotie. Ik had een heel fijn gesprek met mijn clubgenoot en vriendin Marleen over haar kritische woorden. Mijn ontdekking tijdens het gesprek: tijdens het speechen laat ik emoties wel even toe, maar stop ik ze na een paar seconden weer diep weg. Wil ik er boven staan. Mensen zien hierbij dus wel emotie. Maar merken bij kritisch kijken ook dat ik er uit stap na enige tijd. Ik ben benieuwd of jij die momenten herkent in mijn video!
Marleen gaf mij inzicht in het volgende: ik heb de overtuiging dat, met het langer toelaten van emoties, ik mijn verhaal kwijt raak. De rest van mijn speech in de soep laat lopen. Het is een zogenaamde ‘beperkende overtuiging’ kwamen we achter, omdat ik mijzelf nooit heb bewezen dat dit klopt. Marleen daagt mij uit deze overtuiging op de proef te stellen. Door in een volgende emotionele speech te praten vanuit het hart. In plaats van om te schakelen naar het hoofd als ik tranen op voel komen.
Na mijn gesprek met Marleen realiseerde ik mij dat dit een behoorlijke uitdaging is. Emoties in die mate durven accepteren voor een publiek… Zo kwetsbaar te zijn… Werk aan de winkel!
Ik vroeg me na het gesprek ook iets anders af… Waar komt deze beperkende overtuiging vandaan? Hoe kom ik er bij een optreden faalt op het moment dat je emoties toe laat?
Een antwoord op die vraag vond ik onverwachts, een paar weken later, tijdens mijn zangles van Arla Brandsma (link). We waren de ‘cry techniek’ aan het oefenen, waarbij je bewust een huilgeluid imiteert tijdens het zingen om emoties bij je publiek op te wekken. Eigenlijk een super manipulatief trucje… 😉 Opeens viel het kwartje. Die overtuiging van mij komt bij het zingen weg!
Als er tranen opkomen tijdens het zingen dan blokkeert mijn stem. Voelen wat je zingt vind ik heel belangrijk, toch begrens ik het uit bescherming voor mijn stemgeluid. Volgens Arla zijn er trucjes voor om tranen en zingen samen te kunnen laten gaan. Het lukt sommige professionals na veel en lang oefenen. Ik heb er respect voor! In mijn geval is de combinatie van waterlanders en zingen voorlopig een no-go. Een bewezen overtuiging die ik onbewust ook op liet gaan voor spreken in het openbaar…
Emoties tonen tijdens het zingen of spreken, is het een do of don’t? Mijn conclusie: voor beiden is het super belangrijk om je in te leven in dat wat je uit. Of je nu spreekt of zingt. Tijdens het spreken is het een heel krachtig middel, zoals Obama ons meerder keren heeft bewezen in zijn speeches (link). Tijdens het zingen werkt het voor je, tot een bepaalde hoogte. En dat is de hoogte dat je een brok in je keel voelt die je stemgeluid beperkt. Waar je wat mij betreft echt naar mag luisteren!
Wil je een gevoelige boodschap in een lied EXTRA kwetsbaar overbrengen, ZONDER de controle over je stem te verliezen? Dan is het toepassen van de ‘cry’ methode interessant om te bestuderen. Queen B geeft hier een fantastisch voorbeeld van rond minuut 2:50 in haar nummer ‘Sandcastles’ (link: https://www.youtube.com/watch?v=RD38JT8rypY). Ja… het is manipulatief. Maar zeg eens eerlijk, voel je de kwetsbaarheid en plaatsvervangende pijn bij het beluisteren van het nummer?… I rest my case 🙂
