Het zat er op… Het stoplicht stond nog op oranje wat indiceerde dat ik netjes binnen de tijd was gebleven. Mijn publiek keek mij verbluft aan. Er ging van alles in die hoofden om… deze speech had indruk gemaakt. Ik voelde mij leeg, kwetsbaar en tegelijkertijd trots. Het is gelukt. Wat er ook nog komt aan reacties… Dit was het. Ik heb alles gegeven wat ik kon geven. En daarmee bereikt wat ik wilde bereiken.

Afgelopen woensdag hield ik mijn 10e speech binnen Toastmasters. Een veel bewogen presentatie met de opdracht mensen te inspireren. In mijn blog ‘mijn pijnlijke spreek leerdoel’ schreef ik al dat ik hier grootse en uitdagende plannen voor had, in mijn eigen ontwikkeling. In deze speech wilde ik mijn pure gevoel bloot leggen. Geen schroom of rolvertoning, bewust of onbewust. Grootsheid aan de kant. Ik wilde gewoon Marije laten zien. Puur Marije. Nog meer dan anders. En dat… Is gelukt.

Ik plande een afspraak met mijn tante. De zus van mijn overleden oom. Zij heeft, vooral de laatste jaren, heel veel zorg aan hem verleend. Als iemand mij kon helpen dan was zij het wel. We hebben een hele poos gekletst over van alles en nog wat maar voornamelijk over Jos. Bij beiden maakte dit veel los… Maar nog niet direct de clue voor mijn boodschap.

Gesprekken met mijn moeder (zijn zus) over dit onderwerp brachten mij ook direct het antwoord niet. Hoewel het fijn was om het er weer over te hebben met anderen begon ik mij langzaamaan toch zorgen te maken. Moest ik mijn speech onderwerp wijzigen nu ik de boodschap niet kon vinden?

Op een mooie zondagmiddag, 10 dagen voor HET moment, gebeurde het opeens. Ik zat op het balkon en was mij aan het voorbereiden. Al mindmappend met kleurtjes op een A3 kreeg ik het inzicht. En dat voelde zo kloppend… Dat ik de tranen over mijn wang voelde biggelen. Doet het zeer, dan zit je goed! Was een conclusie die je die week las in mijn blog. Zo voelde het ook op dat moment.

Met veel liefde, zorg en aandacht kleedde ik mijn speech in. Na dat inzicht koste dat weinig tijd. Een paar dagen voor HET moment heb ik hem nog een aantal keer geoefend. Hier kwamen de nodige tranen bij kijken. Dat was helemaal oké. Voor mij was de enige vraag, heb ik ook toegang tot DIT gevoel als ik eenmaal op het podium sta? Kan ik het dan weer doorleven? Ook met al die ogen op mij gericht?

Toen was het moment daar. Om mijzelf makkelijker toegang te verschaffen tot mijn eigen gevoelswereld nam ik aandenken aan Jos mee. En een kaarsje. Symbolisch. Om hem een eer te bewijzen, nogmaals in het zonnetje te zetten. Mocht hij er toch op enige manier bij zijn die avond.

9 Minuten en 2 seconden later stond ik daar. De woorden waren mijn mond uit. De boodschap was bezorgd. Ik wist dat ik een overwinning had geboekt, op mijzelf. Mijn emoties heb ik gevoeld, ze kregen de ruimte. Ik heb het doorleefd. En dat was alles wat ik wilde.

De reacties vanuit het publiek waren mooi en bevestigden de blikken die ik zag voor ik mijn verhaal afsloot met een buiging. In de speech van mijn evaluator (die ik ken als genadeloos kritisch) zei hij: “Sommige dingen zijn beter als ze imperfect zijn. Zoals de ‘ruwe’ studio opnames van Nirvana. De kracht van jouw verhaal zit in de emotie. Ik zou feedback kunnen geven over foutjes die je maakt. Misschien wel juist door die emotie die je voelde en liet zien. Maar als jij je dan op die punten gaat concentreren dan is de kans dat je het meest waardevolle in je speech, die emotie, verliest.

De avond bracht mij niet alleen een stille overwinning. Het bracht me ook een mooi inzicht. Door de reacties en gesprekken met het publiek realiseerde ik mij, dat mijn onderwerp er niet eens toe deed…

Oom Jos als mens is slechts een ‘issue’ voor mij. Waar het om gaat is het symbool wat ik aanreik. Vrijwel iedereen heeft een soort ‘oom Jos’ in zijn / haar omgeving. Die ik aan het licht breng met mijn woorden. Het enige dat er toe doet is die figuur, in het leven van de ander. En dat wat die figuur met hem / haar doet. Mijn oom Jos is in dat licht niet meer dan een tool om anderen tot inzicht te kunnen brengen.

Als dit is wat het is. Dat ik met mijn woorden iets kan zeggen wat anders niet gezegd zou worden. Iets los kan maken wat anders niet geraakt wordt of er misschien niet eens is. Of een gesprek op gang kan brengen dat anders niet gevoerd wordt. Dan voel ik mij ontzettend rijk en dankbaar dat dat is wat ik de wereld kan bieden.

Zie hier mijn 10e speech: 61 jaar, 3 maanden oud: