Vandaag, op bevrijdingsdag, voel ik de behoefte mijn persoonlijke leerdoel met jullie te delen. Een doel waar ik al een poos mee stoei. Dat heel veel vraagt van mijn concentratie. Doorzettingsvermogen. Drive om dieper te gaan, door te gaan. Een doel dat pijn doet als ik er aan werk…

Dit leerdoel heeft alles te maken met bevrijding: spreken vanuit mijn hart in plaats van spreken vanuit mijn hoofd. Makkelijk gezegd gaat het om:

Het afgelopen jaar heb ik veel geleerd over speechen. Door te lezen, te doen èn te luisteren. In mijn ogen kan een speech twee soorten boodschappen bevatten:

1. een feitelijke boodschap (voorbeeld: de werking van een tank) en / of
2. een gevoelsmatige boodschap (voorbeeld: waarom ik vrijheid belangrijk vind).

Wat voor boodschap ook, ik heb gemerkt dat het belangrijk is er iets van mijzelf in te leggen. Bij 1 kan dat een uitleg zijn van wat ik heb met tanks. Bijvoorbeeld een verhaal over mijn opa die in de 2e W.O. en tank bestuurde. Bij 2 vind ik het lógisch iets persoonlijks te vertellen. Het gaat namelijk over MIJN gevoelsbeleving, van vrijheid in dit geval.

Wat mijn boodschap ook is, feitelijk of gevoelsmatig… Ik merk dat ik altijd weer een drempel over moet als ik het persoonlijk maak.

Omdat iets persoonlijks delen mij kwetsbaar maakt. Het voor een groep delen al helemaal! Die kwetsbaarheid die ik ervaar kan pijn doen. Vooral als mijn gevoel erbij heftig is. Gevoel van verdriet, angst of boosheid.

Althans, mijn ego doet het liever niet. Maar diep van binnen wil ik het juist wèl. Ik wil mijn eigen, pure boodschap zo zuiver mogelijk overbrengen naar mijn luisteraars. Een sterke verbinding maken. 100% Marije zijn op het podium. Speechen met impact door gevoel, zoals Obama dat kan. Nelson Mandela en Martin Luther King dat konden.

Toen ik begon met spreken, sprak ik voornamelijk om indruk te maken. Zie mij! Kijk mij, ik kan dit! Op het podium zat ik meer in een rol dan dat ik in mijzelf zat. Tegenwoordig niet, ik speel geen rol meer. Ik BEN op het podium. Steeds meer volledig… En toch, ook ik kan nog veel leren.

Nu ik vrijwel altijd iets persoonlijks in mijn speech stop, ligt mijn focus op de vervolgstap:

Mijn worsteling tussen verstand en gevoel is te zien in mijn speech over het afscheid van mijn lief. Zie je in mijn gezicht wat ik voel op dat moment? Hoor je dat ik een paar keer een brok in mijn keel krijg? Ik VOELDE de emotie. En toch, onbewust, heb ik hem niet volledig toe durven laten. Ik was bang de draad te verliezen. De adrenalinestoot die ik krijg als ik voor een publiek sta, helpt mij daarbij niet bepaald… Ik was niet helemaal bevrijd uit mijn hoofd om volledig te kunnen spreken vanuit mijn hart.

De volgende stap

Mijn 10e en laatste speech van mijn huidige leerprogramma bij Toastmasters staat voor de deur. Als ik die heb voltooid dan mag ik mij ‘Competent Communicator’ (CC) noemen. Een project waarmee ik een fase afsluit. Een mooi moment om alles te geven wat ik het afgelopen jaar heb geleerd. Alles te geven om mijn doel nader te bereiken.

Het onderwerp van mijn speech staat al vast: iets wat mij zeer aan het hart gaat. De boodschap (het speechdoel) staat nog niet vast. Wat ik de komende tijd aan voorbereiding ga doen is mijn speech ‘voelen’. Ik vind het super spannend maar zie er naar uit! Als het zover is (geweest), dan deel ik het resultaat graag met jullie ?

Je hebt mijn verhaal helemaal uitgelezen, wat super! Ik hoop dat je er wat aan hebt. Een hele fijne bevrijdingsdag toegewenst!